ผ่านเลยไป

หากเธอลองมองไปยังฟ้าแสนไกล

และคิดถึงใครหนึ่งคนคุ้นเคย

กี่หมื่นพันคำที่ไม่ทันเอื้อนเอ่ย

และเธอยังคงเก็บมันไว้ข้างในใจ

จะกี่คราวที่ความรักผันผ่าน

พอมองเห็นมันก็ไม่ทันคว้าไขว่

และอีกกี่คราวที่เราเฝ้าลบลืมมัน

เพื่อหวังสักวันรักจะมาพบใหม่

หมดชีวิตใช้ไปเพื่อหวังและรอ

จนบางทีท้อและถอดใจ

ว่ามันคงไม่มีรักจริงให้เราเจอ

ถ้ามีจริงมันคงอยู่แสนไกล

รักอยู่ที่ไหนจะไปหา

กว่าที่จะได้มันมาต้องเสียอะไร

กว่าจะพบและได้เห็น

ว่าที่จริงแล้วคือเราเองที่มองข้ามไป

รักอยู่ที่ใดหรือมันอาจผ่านเลยไปโดยที่ไม่รู้ตัว

หากรักเหมือนแสงส่องทางให้เรา

ก็อาจเป็นเหมือนเงาในมุมของใคร

อาจดูหมองๆ อาจดูว่าสวยงาม

ก็คือนิยามที่ต่างคนคิดไป

แต่จะดีหรือร้ายก็ไม่สำคัญ

เท่ารักนั้นทิ้งอะไรไว้

มันจะเป็นรอยยิ้มหรือกี่หยดน้ำตา

ก็ได้ทำให้รู้ว่ารักเป็นอย่างไร

อยู่ที่ไหนจะไปหา

กว่าที่จะได้มันมาต้องเสียอะไร

กว่าจะพบและได้เห็น

ว่าที่จริงแล้วคือเราเองที่มองข้ามไป

รักอยู่ไม่ไกลและมันอาจผ่านเลยไปโดยที่ไม่รู้ตัว

จะต้องเสียอะไร