รถของเล่น

พ่อครับ พ่อจําได้ไหม ในวันที่ผมยังเป็นเด็ก กับรถคันเล็กคันโปรดนั้น

สุขใจอยู่บนถนน ที่มีในจินตนาการ แค่ไขลานและให้วิ่งไป

จนวันที่เห็นเพื่อนมีคันใหม่ เป็นรถที่วิ่งไกล และเร็วกว่า

พ่อจําได้ไหมผมทําไงวันนั้น เพื่อของที่ผมปรารถนา

ผมร้องผมงอแงจนกว่าพ่อตามใจ

มันแค่ทําน้ำตาให้ไหลแค่ร้องไห้ดังดัง เท่านั้นก็ได้ทุกอย่่างที่ต้องการ

ได้มีรถของเล่นที่เหมือน กับเพื่อนเขามีกัน ก็รู้พ่อทนไม่นานที่เห็นผมเสียใจ

ผ่านมาก็เริ่มสงสัย ว่าตัวกับใจนี้โตเกินวัยหรือเปล่า นี่คือเหงาหรือใจมันใหญ่ไป

พ่อครับ เขาว่าความรัก นั้นมาเติมเต็มที่ว่างในใจ อยากรู้มีขายที่ไหนหรือเปล่า

ก็เมื่อได้เห็นเพื่อนเค้ารักกัน อย่างนั้นผมควรจะยินดีให้

แต่ว่าปัญหาเพราะว่าเธอคนนั้น ผมรักของผมอยู่มากมาย แล้วผมต้องทํายังไงให้เขาทิ้งกัน

มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิ้ิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา

ให้เธอเห็นว่ารักของผม ให้เธอได้มากกว่า

ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ

ที่เคยบอกว่าให้รักใครไป สุดท้ายจะได้เหมือนกันกลับคืนมา

แต่เอาจริงๆเหมือนมันมีราคา ที่บางทีให้ทั้งใจก็ไม่มีความหมาย

ทุ่มเทให้เท่าไรเธอไม่ยอมขาย แล้วผมต้องทํายังไงพ่อช่วยผมที บอกได้ไหม

ว่ามันต้องใช้น้ําตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิ้ิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา

ให้เธอ เห็นว่ารักของผม ให้เธอได้มากกว่า

ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ

ว่ามันต้องใช้น้ําตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิ้ิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา

ให้เธอ เห็นว่ารักของผม ให้เธอได้มากกว่า

ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ

ต้องร้องจนหมดน้ำตาเธอคงไม่เห็นใจ

สุดท้ายมันคือราคา ที่เธอไม่สนใจ