คนอยู่ไกลไม่มีสิทธิ์

เหมือนโดนบังคับ บังคับให้ต้องเข้าใจ

ทำไมต้องไปซะไกลเกิน

จะทำอย่างไรก็ทำได้แต่เฝ้ารอ

รอวันที่เธอกลับมารักกัน

ไม่มีทางคุ้น ไม่มีทางเคยชิน

ไม่มีทางหาใครมาแทนเธอ

อาจมีบางวันที่มันสุดเหงา

นั่งฟังเพลงดูรูปเธอ เดี๋ยวมันก็ข้ามวัน

คนอยู่ไกลก็ไม่มีสิทธิ์ เลือกทำอะไรที่คิด

คิดไปก็ทำไม่ได้หรอกเธอ

อยากจับมือก็ทำไม่ได้ ลูบผมก็ทำไม่ได้

ได้อย่างเดียวคือคิดถึงเธอ

เธออยู่ไกลก็ไม่มีสิทธิ์ ให้ใครมาตีสนิท

ใกล้ชิดจนเกินกว่าเพื่อนนะเธอ

อยู่ตรงนั้นเธอรู้รึเปล่า คิดถึงเธอรู้รึเปล่า

คิดถึงกันบ้างรึเปล่าอยากพบเธอ

ยังคิดตรงกันอยู่ไหม

ต่อให้เจ้านั่นไปอยู่บ่อนได๋

สิเหนือ กลาง ใต้ หรือ กทม.

กะสิรอ ให้เจ้ามาพ้ออ้ายหม่องนี้

อยากให้เจ้าฮู้ ตั้งแต่เจ้าไกล

บ่เคยสิมีสักวินาที ที่อ้ายนี้บ่คิดฮอดเจ้า

ไม่มีทางคุ้นไม่มีทางเคยชิน

ไม่มีทางหาใครมาแทนเธอ

อาจมีบางวันที่มันสุดเหงา

นั่งฟังเพลงดูรูปเธอ เดี๋ยวมันก็ข้ามวัน

คนอยู่ไกลก็ไม่มีสิทธิ์ เลือกทำอะไรที่คิด

คิดไปก็ทำไม่ได้หรอกเธอ

อยากจับมือก็ทำไม่ได้ ลูบผมก็ทำไม่ได้

ได้อย่างเดียวคือคิดถึงเธอ

เธออยู่ไกลก็ไม่มีสิทธิ์ ให้ใครมาตีสนิท

ใกล้ชิดจนเกินกว่าเพื่อนนะเธอ

อยู่ตรงนั้นเธอรู้รึเปล่า คิดถึงเธอรู้รึเปล่า

คิดถึงกันบ้างรึเปล่าอยากพบเธอ

ยังคิดตรงกันอยู่ไหม

คนอยู่ไกลกะบ่มีสิทธิ์ เลือกเฮ็ดอะไรที่คิด

คิดไปกะเฮ็ดบ่ได้ดอกเธอ

อยากจับมือกะเฮ็ดบ่ได้ ลูบผมกะเฮ็ดบ่ได้

มีอย่างเดียวคือคิดฮอดเธอ

เธออยู่ไกลกะบ่มีสิทธิ์ ให้ไผมาตีสนิท

ใกล้ชิดจนเกินกว่าเพื่อนนะเธอ

อยู่ตรงนั้นเธอฮู้หรือเปล่า คิดฮอดเธอฮู้หรือเปล่า

คิดฮอดกันบ้างหรือเปล่า อยากขอเธอ...

คนอยู่ไกลก็ไม่มีสิทธิ์ เลือกทำอะไรที่คิด

คิดไปก็ทำไม่ได้หรอกเธอ

อยากจับมือก็ทำไม่ได้ ลูบผมก็ทำไม่ได้

ได้อย่างเดียวคือคิดถึงเธอ

เธออยู่ไกลก็ไม่มีสิทธิ์ ให้ใครมาตีสนิท

ใกล้ชิดจนเกินกว่าเพื่อนนะเธอ

อยู่ตรงนั้นเธอรู้รึเปล่า คิดถึงเธอรู้รึเปล่า

คิดถึงกันบ้างรึเปล่าอยากพบเธอ

ยังคิดตรงกันอยู่ไหม

คิดฮอดกันแนบ่น้อ