Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Często twe oczy miast wiosennieć zielenią

Są takie zimne i dziwne

W chorych rozmowach oczy patrzą gdzie indziej

Patrzą tylko gdzie by się schować

Twoje ramiona – nie kruszące się ciasto

Nie pachną miętową maścią

Ja w twoich ramionach – nieistotny dysonans

Deszcz szczęścia strzał nad przepaścią

Szeptem na ucho powiem że

Że ja, ja się tego wyrzekam...

Że ja, ja się tego wyrzekam...

Tych ranków jak febra

U okien twych jak żebrak

Siedziałem za drzewem nie raz

I gwiazd spadających

Pijanych gwiazd na stos

Nocą gdy będę umierał

Zanim piorun i tęcza przejdą przez smutków most

Zanim dzień stąd odleci na chmurze

Zanim groszki i róże pocałują się znów przez płot

Zanim kurz pozamiata podwórze

Szeptem na ucho powiem że

Że ja, ja się tego wyrzekam...

Ja się tego wyrzekam...

Wyrzekam bo...

Wyrzekam bo...

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Jak ty

A kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko tobie powiem

A kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko tobie powiem

A kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko tobie powiem

A kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko tobie powiem

A kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko tobie powiem

A kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko tobie powiem

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Jak ty