Dagen Og Natta

Dagen, ein leande gud, stig ned frå fjella. Han er som

ein sterk og gla far

for skaugan, skyun og fjordan, - dem ler, dem jublar

omkring han!

Vender'n seg bort, stilnar dem og høld pusten, som går

han bort før bestandig.

Tankefull legg han gullarman sine om skuldran på

mørke fjell før han drar.

- - - - -

Je er ein sønn av dagen. Je trampar omkring med

solblest i håret og sang på leppan -

Natta, ei tilslørt gudinne, stig ned frå fjella. Ho er som

ei god men trøtt mor

før skyun, fjordan og skaugan. Dem kryp inn i famnen

te ho. Gjømmer seg bort.

Over dem løftar ho stjernehimlen, som var'n ei lampe.

Og voggar dem inn i søvnen.

Søvnrytmen er i alt: i vatten som strømmer og

strømmer i mørke, - i gras som gror.

- - - - -

Je er ein sønn av natta. Natt, legg mjuke og mørke

hendar på augun mine.

Dagen kjem at frå ei vandring. Riv med ein latter

lander tor søvn i mors fang.

Han løftar og riv sund bøljande tåkelakna! Bles

på skyun og fjordan

og skaugan! Tar dem i gullarman sine, ristar søvnen

og døggslepet tå dem.

Folk som arbeir på marka i skaug - og elvesuset har

solblest i håret. På leppan sang.

- - - - -

Av jord er je kømmi. Te jord ska je bli. Dagar og netter

ska komma og gå føruten meg -