อิสรภาพ…ไม่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ

ท้องฟ้าเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม

ไม่มีหยาดฝน เมฆลุกเป็นไฟ ท่วมฟ้า

พื้นดินกลบคน จมกลืนน้ำตา

ถูกเหยียบเย้ยตา ให้เมินความจริงที่เป็นอยู่

ถ้าเพียงแค่เราจะลุกขึ้นมา

ร่วมเปิดปล่อยฟ้าที่โดนใครปิดเอาไว้

เปิดทางให้แสง ไล่ความมืดไป

ให้ความกล้าหาญ รุกโชนในใจ ของทุกคน

เราจะร่วมกันร้อง และไม่ยอมให้ใครทำร้ายเราได้อีก

ไม่มีชัยชนะ อิสรภาพไหนเลย จะเกิดขึ้นโดยบังเอิญ

มันอาจจะเหน็บหนาว มืดมิดจนปวดร้าว

แต่อีกไม่นานจะผ่าน

(ในทางที่เดินร่วมไป)

ถ้าความเมตตาต้องพึ่งหัวใจ

และการเห็นใจ ต้องพึ่งความเป็นคน

คงน่าเสียดายถ้ายอมจำนน

ก้มอยู่อย่างคน ให้โดนย่ำเหยียบอีกต่อไป

มันอาจเหน็ดเหนื่อยหัวใจ

ปลายทางอาจอยู่แสนไกล

แต่มันไม่ไกลเกินถึง