Kayıp

Bu döngüye esirsin çok küçükken alıştın

Kazanmayı öğrenirken kaybetmeye alıştın

Yıllar izini kalbine kazırken

Son bir umut dedin; geleceğinle barıştın

Bi kadın sevdin, gözlerinde boğuldun

Yıprandın, yıprattın; sonucunda yoruldun

Karşısına geçip sonumsun dediğin gün

Dün gibi. . . Şimdi solan bi gül gibi

Yani yorumsuz bi mağlubiyete saplanmış

Bir adam içi kinle, nefretle kaplanmış

Zamanla üstündeki pislikten aklanmış

Beyazdan nefret edip karanlıkta saklanmış

Yıllar yılı zamanı eskittin

Her şey tamam olsa dahi bi sen eksiktin

Bu dünya kimine çile kimine eşsizdi

Bizim içinse siyah katı ve renksizdi

Büyüdük, dert içinde büyüttüğümüz yıllardı

Kayıp bir fotoğraf; gökyüzümüz yıllandı

Güneşe mahkum olduk, karanlığa da saplandık

Umut edindik, nedensiz bekledik yıllardır

Kazandım, hayatı anladım ben kaybederek

Buğulu camlarımda hep gelmeni bekleyerek

Rüyalarıma bahar gelir, saçlarından buket yaptım

Gülüşlerini giyindim, kolların sanki yelek

Hayallerime bağlayan saçlarında bulundum

Savaştım, aşk denilen adın benim yolumdu

Dizlerin kanardı, düşmeseydin bulurdun da

Yaralarını sarmalısın, yürüdükçe hep yoruldun

Zamanla kaybedersin, yaşlanır umutlar

Ellerinse boş kalınca başkadır unutmak

Gözlerini kapat sonra rüyalara esirsin ve

Beklersin, bekledikçe fayda gelmez umuttan