วันจันทร์

นี่ก็เช้าแล้ว ฉันยังจมอยู่กับอดีตเมื่อวาน

เรื่องราวในวันนั้น เสียงของเธอยังดังอยู่ในภวังค์

ผ้าห่มและปลอกหมอน คล้ายยังมีกลิ่นเธอติดบนที่นอน

ทำอย่างไร ก็ยังไม่หาย

แดดในตอนเช้า ย้อนเรื่องราวอดีตให้ผ่านเข้ามา

อากาศก็เหน็บหนาว ฉันยังคงนั่งเหม่อมองนาฬิกา

เธอจากไปแล้ว ทิ้งให้คนคนหนึ่งต้องมีน้ำตา

ทำอย่างไร ก็ยังไม่หาย

*แต่ฉัน ต้องทำอย่างไร

ให้ภาพนั้น ลบเลือนจากฉันไป

ไม่รู้ ว่ามีสิ่งไหน

ทำให้เธอ กลับมาหากัน

นี่ก็บ่ายแล้ว แสงตะวันยังคงสาดส่องเข้ามา

มีเพียงแค่ตัวฉัน นั่งย้อนดูรูปเก่าที่เธอให้มา

ไม่มีอีกแล้ว เหลือแค่เพียงร่องรอยและคราบน้ำตา

ทำอย่างไร ก็ยังคิดถึงเธอ

*แต่ฉัน (และฉัน) ต้องทำอย่างไร (จะผ่านไปได้ไหม)

ให้ภาพนั้น (ทิ้งมัน) ลบเลือนจากฉันไป (ให้ภาพมันเลือนหายไป)

ไม่รู้ (ก็รู้) ว่ามีสิ่งไหน (ว่าไม่มีอะไร)

ทำให้เธอ กลับมาหากัน

*แต่ฉัน (ต้องทำเช่นไร) ต้องทำอย่างไร (ให้ฉันลืมอดีตของเรา)

ให้ภาพนั้น (ทิ้งเรื่องราววันวานของเรา) ลบเลือนจากฉันไป (ให้ลบเลือนจากไป)

ไม่รู้ (ต้องทำเช่นไร) ว่ามีสิ่งไหน (ให้ฉันลืมอดีตของเรา)

ทำให้เธอ (ทิ้งเรื่องราววันวานของเรา) กลับมาหากัน (ให้ลบเลือนจากไป)

นี่ก็เย็นแล้ว ภาพของเรายังติดอยู่ตรงที่เดิม

ยังติดอยู่ตรงนั้น แม้ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวดเหลือเกิน

ยังคงคิดถึง แม้รู้ดีไม่อาจกลับเป็นเหมือนเดิม

ทำอย่างไร ก็ยังคิดถึง...