歌词
30
กันยาฯ เมื่อปีกลาย
ทันสมัยนาย ได้พบนาง
ตรากตรำ เมื่อคืนวาน
มีความหวังฝัง ตอนเริ่มงาน
คอนเสิร์ต ได้เจอเธอ
ใจระเหิดปิ๊งกัน เหมือนพลั้งเผลอ
โรบินฮูดพร้อมขโมยความฝัน ฉันเดินหันไปขอเบอร์
หมายเหม่อหมั้นจักปั้นมือ คงได้คบกันแบบพีคเต๋อ
ดีใจ แทบบ้าตาย อายที่นวลน้องเขาแจกไลน์ (เห้อ)
แรกรักสมัครใส ไม่ใช่พลายแก้วพลายงามฉันพรายสไตล์
ดั่งร่างกายฉันทาด้วยสีฟ้า รู้ไหมวันก่อนทำฉันเป็นคนดาร์ก
มองเธอด้วยสี่ตา แม่นางกรีซซี่ที่อยู่ตรงแม่ฟ้า
ลวงตาระยะทาง คงไม่อาจห่างความรักเราเฝ้าศรัทธา
รอเธอมาพบกัน เคลียคลอครั้นครั้งค้างคืน
ถ้าวันนั้นฉันเป็นเจ้าชายนิทรา แม่กบจุมพิตมาฉันไม่ยอมตื่น
จะยอมทนและฝืน
สุขล้ำไม่อยากให้พังครืน ครืน
แม่สองเงา เรามาช่วยกันฟื้น
คืนวันที่กล้ำกลืน ๆ
วันวานกระจกบานเก่า เธอต้องคอยของคนอื่นเขา
ส่วนฉันต้องเคยจับเจ่า กับการลาจากห่างรางรักเศร้า
สองคนลักที่มึนเมาปัจจุบันแทบขาว แต่จำแต่คืนเทา
สองคนลักที่มัวเมาปัจจุบันสุขสกาว ก็เสือกไปเช่าห้องรักร้าว
(ขอโทษที่มีคนใหม่ สามสี่วันที่ผ่านมา)
สามสี่วันที่ผ่านมาเธอย้ำแต่สามสี่วันที่ผ่านมา
(โทษทีที่ต้องเปลี่ยนใจ ฉันขอลาหายจากสายตา
ต้องดูแลที่แห่งใหม่จริง ๆ เพราะเธอทิ้งฉันให้รอเกิน...จะกลับมา)
(พี่รู้ไหม... ว่าฉันรอพี่ มานานเท่าไร
พี่รู้ไหม... ว่าฉันได้แต่รอ รอพี่อยู่ร่ำไป
แต่ฉันก็รอพี่ตลอดมา เคยคิดไว้ว่าจะรอพี่ตลอดไป
ระยะทางเวลา คงร้างรัก ให้ฉันหายไป
โชคชะตาที่ต้องคลาดคลา
ขอโทษที ฉันนี้ก็เสียใจ
ไม่เป็นไรคนอย่างพี่ดีพอที่จะพบใครใหม่
แล้วพี่คงสุขใจ ๆ)
เสียงสุดท้ายของปลายสาย
คือข่าวร้ายของการไถ่เถียง
ทุกสําเนียงลำเลียงภาษา คือการลดคุณค่าลงแบบเรื่อย ๆ เรียง ๆ
เธอแปรเปลี่ยนไปจากข้างกาย
มลายหายไปไร้ความคุ้นเคยหรือข้างเคียง
เพียงเธอกลับมามันคงไม่ช้าไป
แต่ขบวนรถไฟของฉันเดินทางเมื่อสาย ได้แต่นั่งทุกข์ทำใจนั่งคอเอียง
โอ้สายใจ เมื่อเธอจับมือที่ชายเลี้ยง
ฉันยืนอยู่หน้าระเบียง พร้อมกระโดดลงไปกอง
ใจเธอเหี้ยมเกรียมเหมือนคนเสี้ยม วันนี้หน้าเฟซไม่มีแม้แต่มาเมียง ๆ มอง (บล็อก)
อายุเราที่ต่างกัน ฉันเชื่อไม่ใช่เรื่องเกี่ยวข้อง
น้ำตาที่เจ่อนอง ขวัญเรียมที่ไม่เคียงสอง
แผลเก่าที่พุพองกลัดหนอง อำแดงเหมือนนายริดที่จบแล้วสถานการณ์ความเป็นคู่ครอง
หมดแล้วเวลาจับจอง นั่งยอง ๆ รอเธอกลับมา
สัญญารักมั่นกลายกลับตระบัดสัตย์ เธอหายไปแล้วลับพรางตา
อยากเลิกราความทุกข์ที่ฉายเฉิด ความเสียใจรีบเดินเลือนหายไปเถิด
ฉันเดรัจฉานเขาสัตว์ประเสริฐ คงต้องยอมรับเรื่องราวที่มันบังเกิด
หวนกลับมาอีกคราครั้ง
อดีตกาลแห่งความหลัง
อันเพลงรักที่เคยฟัง
กลายเป็นกงจักรสังหารที่ฆ่าฉันอยู่ทุกวัน ๆ
มือเย็นที่ไม่อาจรั้ง
ผูกปมมืดมิดที่พร้อมฆ่าฉัน
อันเพลงรักที่ไม่อยากจะฟัง
เพราะมันประจักษ์ให้ฉันมืดดำไร้รสไซรัป รับแต่รสช้ำ
เจ้าพระยาคร่อมบีทสไตล์
อันเป็นสมญาไมค์ของทันยุค
เรื่องราวรักของเราเลยจุด เลยทำไรม์แรปของฉันนั้นสะดุด
เพราะทั้งหัวใจฉันโดนเล่นงานจนชำรุด ณ บางกอกนั้นฉันช้ำสุด
แล้วใครจะรู้ว่าแร้งกาแห่งเวรกรรมกำลังบินเหนือหัวพวกเราอยู่...
专辑信息